Muziek is voor mij
een unieke manier om mensen te bereiken.
De klanken van mijn gitaar,
al of niet vergezeld van mijn zang,
kunnen ervoor zorgen dat
mensen uit hun schulp kruipen
en contact maken
met het leven,
met de wereld,
of met mij.
Zo gebeurde het dat ik
in een zorgcentrum de kamer betrad
van een vrouw
die helemaal in zichzelf gekeerd was.
Ze lag in een ziekenhuisbed
met zo’n koude ijzeren rand.
Gelukkig
waren daar doeken omheen gewikkeld,
zodat het voor haar
wat minder onaangenaam zou zijn
om daar zo hele dagen
door te moeten brengen.
Haar ogen staarden
niets ziend in de lucht.
Het waren haar ogen
die mij vertelden
dat deze vrouw
weinig of geen contact meer had
met de wereld om zich heen.
Ik liet mijn gitaar klinken
en zong zachtjes haar naam.
En nog eens, en nog eens.
En toen opeens
zag ik haar ogen oplichten.
Haar ogen
kregen een heldere glans.
Een traan maakte zich los
en bleef hangen,
halverwege haar wang.
We hadden contact.