Muziek op kamers

 met

Mathijs Leerintveld

 

En daar gaan we dan, samen op pad.

Mathijs Leerintveld en ik.

11 maart 2015.

 

Het is heerlijk weer, er staat een vrolijk zonnetje.

Dat zonnetje gaan we ook laten stralen op een aantal kamers

in woonzorg-centrum de Wielewaal.

Een muzikaal zonnetje dan.

 

We parkeren de Spelenderwijsch bus vlakbij de Wielewaal

en lopen met onze gitaren

en mijn vrolijk groen gekleurde bloemetjestas

naar de ingang van de Wielewaal.

 

 

Door de glazen schuifdeuren naar binnen.

Dan even wachten op de volgende schuifdeuren,

die gaan pas open

als de andere deuren zich weer gesloten hebben.

 

We groeten de mensen die we tegenkomen.

Ze kijken verrast op

als ze de gitaren zien die op onze rug hangen.

“We komen een muziekje maken bij mensen op hun kamer.”

zo zeg ik vrolijk

 

We hebben er allebei zin in.

Voor Mathijs is het de eerste keer.

Als we bij de lift staan zien we op het prikbord onze aankondiging al hangen.

Muziek op kamers !

 

Boven aangekomen staan we dan ineens op een doodstille gang,

waar een zacht lentezonnetje naar binnen schijnt.

Ik vind het altijd best weer spannend,  

we weten niet wat er komen gaat.

Zullen er straks wel deuren voor ons open gaan?

 

De eerste verdieping.

Gang één.

Ik druk op de bel.

Stilte.

De volgende deur.

Mathijs drukt op de bel.

Stilte.

Weer niet.

We kijken elkaar aan...

 

“Zou er wel iemand thuis zijn vandaag?

Misschien zijn alle mensen wel buiten met dit mooie weer.”

 

Dan gaat er aan het eind van de gang een deur open.

Ik loop er op af.

Daar staat een grijze dame met een rollator.

“Goedemiddag mevrouw” zeg ik

en ik loop voorzichtig haar kant op.

 

“Dag mevrouw…”

Ik geef haar een hand.

Ze kijkt me verbaasd aan.

“Dag, ik ben Angela…”

“Vind U het leuk als we een muziekje voor U komen maken?”

De vrouw kijkt nadenkend.

“Nou ….”zegt ze,

“Ik wil eigenlijk naar buiten,

eventjes in de zon zitten…”

 

 

“Kijk.” zeg ik.

Ik wijs op Mathijs die nog een stukje verop in de gang staat.

“Kom eens Mathijs!”

“Mathijs heeft speciaal zijn gitaar meegebracht

om voor mensen die dat leuk vinden een liedje te spelen.

 Het duurt niet lang hoor…”

 

De vrouw kijkt verrast.

Dit overkomt haar onverwacht, dat is ze vast niet gewend.

“Nou…” zegt ze ietwat aarzelend, “Kom dan maar.”

Ze schuifelt met haar rollator terug de kamer in.

Voorzichtig laat ze zich zakken in haar stoel.

 

Ik loop naar de tafel

en zet een eetkamerstoel neer voor Mathijs.

Mathijs zet de muziekstandaard neer.

Hij zet zijn muziekboek er op

en gaat zitten.

Zijn gitaar keurig over zijn linker been,

als een echt artiest.

 

“Bent U er klaar voor?”

Vraag ik aan de vrouw,

die aandachtig het hele gebeuren gade slaat.

“Mathijs gaat één liedje voor U spelen,

daarna kunt U lekker van de zon genieten.”

Ze knikt.

 

Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is,

begint Mathijs te spelen.

Heel geconcentreerd.

Hij maakt van de noten die in zijn boek staan een mooi muziekje.

Dat blijft altijd een hele kunst.

Maar nu doet ie het toch gewoon maar!

 

Als hij klaar is, kijkt hij de vrouw aan.

“Wat knap!” zegt ze.

“Ja, knap van hem hè? Wilt U nog een stukje muziek horen?”

Ze knikt bevestigend.

“Dan speelt Mathijs nog één stukje

en dan gaat U daarn lekker naar buiten.”

Zo gezegd zo gedaan.

 

Weer klinken er mooie gitaarklanken door de kamer,

als een zonnetje.

Als het weer stil is staat de vrouw op.

“Ik heb iets voor je…”

Ze pakt haar rollator

en schuift achter haar rollator naar een dressoir.

Ze bukt zich

en dan ineens

staat er een ronde blauwwitte koektrommel met gouden rand

op het bovenste plankje van haar rollator.

Ze pakt de trommel, doet hem open,

strekt haar arm uit

zodat de koektrommel nu onder de neus van Mathijs

in de lucht zweeft.

 

 

 

“Toe maar,

neem maar wat lekkers.” zegt ze.

“Neem er maar een stuk of wat hoor...

dat heb je wel verdiend.”

“Dankjewel.” zegt Mathijs.

 

We nemen afscheid.

“Tot ziens mevrouw.” zeg ik.

“Dank U wel dat u zo aandachtig naar Mathijs geluisterd heeft.

En misschien tot een volgende keer.

Nu kunt U lekker genieten van het zonnetje.”

 

Mathijs pakt de muziekstandaard op

en loopt de kamer uit.

“Doei!” roept hij nog naar de vrouw…