En dan...

Zonder dat we er erg in hebben

zijn we al ruim een uur aan het spelen.

Om half vier begonnen

Voor we het weten is het al voorbij half vijf

Dan zie we een vrouw 

over de gang lopen.

Ze heeft lange witte haren,

ze komt op ons af

Ik herken haar 

"Wat leuk om je hier tegen te komen..." zeg ik

Wat zou zij hier doen?

Werkt ze hier als vrijwilliger?

Of zou ze hier wonen?

"Waar woon je?" vraag ik haar

"Ik heb een kamer aan het einde van de gang.

Maar dat is maar voor even hoor.

Ik ben hier zo weer weg."

"Slaap jij hier?" vraagt ze aan mij

en ze wijst op de kamerdeur

waar ik op dat moment voor sta.

"Ja...." zeg ik.

Ik ben verbaasd over mijn eigen antwoord.

Mathijs ook!

"Nee, nee... ik kom hier nu gewoon

samen met Mathijs een muziekje maken

en straks gaan we weer naar huis."

"Kijk..." zeg ik tegen Mathijs

waar de vrouw bij staat.

"Deze mevrouw is een echte kunstenares. 

Ik heb een aantal jaren als troubadour muziek gemaakt

tijdens de Bommelse Kunstroute.

Je kunt tijdens die route   

alle ateliers van de kunstenaars bezoeken

om hun werk te bekijken.

 Ik speelde dan 

op al die plekken waar kunst te bekijken was,

samen met violist Joep een stukje muziek.

We kwamen ook altijd bij deze mevrouw."

"Zullen we nu ook wat muziek voor je maken?"

Ik zeg je tegen haar omdat ze dat van mij zo gewend is.

"Ja." zegt Els. "Dat lijkt me heerlijk."

Mathijs gaat zitten in de stoel die op de gang staat.

Ik zet de standaard voor hem neer

en even later klinken er weer mooie muziekjes over de gang.

Ik speel met Mathijs mee.

Els danst mee op de muziek.